درمان اولیه: پس از تشخیص تنگی کانال مچ دست بر اساس علایم بالینی بیمارو گزارش نوارعصب و عضله، درمان در موارد خفیف به صورت غیرتهاجمی شروع می گردد. مچ بند طبی اتل دار شبانه در حالتی که مچ در‌حالت صاف (وضعیت خنثی )باشد در کاهش یا از بین بردن کامل علایم بسیار کمک کننده است.
مچ بندطبی آتل دار در وضعیتی که مچ خم نباشد، ممکن است در کوتاه مدت از وضعیتی که مچ دست دو درجه خم رو به بالا باشد ،اثر بیشتری داشته باشد. استفاده تمام وقت از مچ بند در صورت تحمل بیمار، نسبت به استفاده فقط در شب ها ،منجر به بهبود علائم می شود(استفاده تمام وقت ارجح است). تحمل بیماران در استفاده تمام وقت کم است. شواهد قوی نشان می دهد که استفاده از مچ بند طبی اتل دار موجب بهبود سریع بیماران در دو هفته می شود.
درصورتی که علائم بیمار در مدت ۷-۲ هفته بهبود نیابد از سایر روشهای غیرجراحی و یا جراحی استفاده می شود. داروهای ضدالتهابی غیرکورتونی غالبا همراه با مچ بند تجویز می شوند. اگرچه مطالعات زیادی نشان داده اند که داروهای ضدالتهابی غیرکورتونی نظیر ملوکسیکام،سلوکسیب،ویتامین B6 تاثیر زیادی در کاهش علایم بیمار ندارند. استفاده از کورتون خوراکی به مدت ده روز تا دوهفته با دوز کافی ممکن است فوایدی داشته باشد، اگرچه تاثیر فرم خوراکی بیشتر از تزریق نیست.
کورتون خوراکی یا تزریقی به صورت طولانی مدت موثر نیست. علل زمینه ای تنگی کانال مچ دست مانند کم کاری تیروئید، روماتیسم مفصلی و دیابت باید درمان شوند. غالبا دوره هایی از استراحت مچ، خصوصا بعد از فعالیت های مداوم یا خم و راست کردن شدید وتکراری مچ دست، باید انجام شود. یخ بعد از انجام این دوره های فعالیت در کاهش درد و علائم موثراست. مچ دست باید در هنگام انجام فعالیت ها در وضعیت مناسب قرار گیرد تا از کشش های إضافی بر روی مچ، جلوگیری شود.
توانبخشی کانال مچ دست
باید در جهت اصلاح استفاده از دست که موجب بدتر شدن علایم بیمارمی شود، صورت گیرد.اصلاح روش زندگی شامل کاهش حرکات تکراری و استفاده از ابزار ارگونومیک، توصیه می شود. کاردرمانها می توانند با تمرینات کششی عضلات خم کننده و راست کننده مچ دست و ساعد به این بیماران کمک کنند. اگرچه تقویت عضلات به عنوان بخشی از برنامه درمانی موثر است اما تا زمان نزدیک به بهبود کامل علائم بیمار نباید از برنامه های تقویتی شدید استفاده شود. استفاده از یخ بعد از فعالیت طولانی، منجر به کاهش درد و تورم می شود. علاوه براین بیمار باید در جریان برنامه توانبخشی و فعالیت هایی که منجر به افزایش یا کاهش علایم وی می شود، قرار بگیرد.استفاده ازدستگاه سونوگرافی درمانی جهت جذب موضعی داروی ضدرد مثل کتوپروفن ممکن است باعث کاهش درد شود. مگنت تراپی بهبود قابل ملاحظه ای در درمان تنگی کانال مچ دست ندارد و بنابراین توصیه نمی گردد.
پروسیجر
بیماران می توانند از طریق تزریق کورتیکواستروئید در داخل مچ دست ،نیز درمان شوند. تزریق استروئید به طور قوی با بهبود پیش آگهی بیماران در ارتباط است.به دلیل افزایش حجم مایع در تونل کارپال ممکن است درد بیمار در چند ساعت اول تشدید شود. تسکین درد طول ۴۸ -۲۴ ساعت بعد از تزریق مورد انتظار است. اگرچه اثربخشی تزریق کورتیکواستروئید اولیه و کوتاه مدت است اما برای کنترل نسبی درد و علایم بیمارانی که تنگی کانال آنها بر أساس نوارعصب عضله، نوع خفیف تا متوسط است ،موثر می باشد.میتواند از گاز ازون که توسط دستگاه ازون ساز تولید میشود به جای کورتون استفاده کرد.تزریق گاز ارون در داخل مچ دست باعث کاهش التهاب و تورم میشود و در بهبود علایم بیمار موثر است.عوارض کورتون نظیر افزایش قند را ندارد
تزریق تحت گاید سونوگرافی یا بدون ان هردو در درمان تنگی کانال مچ دست، موثر هستند.
تکنولوژی
لیزر کم توان که لیزر سرد نیز نامیده می شود ، از پرتوهای نوری ماوراقرمز و نزدیک به آن، برای اثرات ضد التهابی و بی دردی استفاده می گردد .لیزر کم توان می تواند برای تنگی کانال مچ دست خفیف تا متوسط استفاده گردد. یک مطالعات نشان داده است که درمان با لیزر موجب تقویت قدرت مشت کردن و گرفتن اشیا در بیماران می شود
لیزرپرتوان که قدرت آن بیشتر است اثربخشی زیادی در کاهش التهاب و تورم در ناحیه مچ دست دارد و باعث کاهش فشار بر روی عصب و در نتیجه بهبود علایم میشود
تکارتراپی نیز یک روش نوین هست که براساس أمواج مغناطیسی ایجاد گرمای عمقی میکند که در کاهش التهاب و ترمیم عصب موثر میباشد
جراحی تنگی کانال مچ دست
جراحی آزادسازی عصب مدین در ناحیه مچ دست باید در بیمارانی که به درمان های غیرجراحی پاسخ نداده اند و میزان درگیری عصب مدین در مچ دست در نوار عصب آنها نوع شدید گزارش شده است ،صورت گیرد. درمان جراحی یا سایر روش غیر جراحی درصورت عدم بهبود علایم با درمانهای فعلی بیمار طی ۷-۲ هفته، توصیه می گردد. بیماران با علایم خفیف توصیه به درمان غیرجراحی به مدت ۶ هفته تا ۳ ماه شده است. جراحی زودرس برای بیماران با نشانه های تحلیل عضله کف دست در ناحیه شصت کاربرد دارد. زمان مشخصی برای انجام جراحی در سیر طبیعی تنگی کانال مچ دست وجود ندارد،اما همین زمان جراحی فاکتور مهمی در بهبود بعد از عمل می باشد. فشارطولانی مدت منجر به آسیب برگشت ناپذیر عصب می شود که با مداخلات جراحی نیز، بهبود نمی یابد.
دلیل اولیه برای نتیجه ضعیف جراحی ،اشتباه در تشخیص است. روش استاندارد جراحی، بازکردن تاندون عرضی مچ دست می باشد که می تواند با یک برش کوچک در ناحیه مچ انجام شود. این کار میتواند در مطب هم انجام شود .مشاهده ی مستقیم محل جراحی در جراحی باز منجر به استفاده جراحان از این روش شده است..تکنیک های جراحی اندوسکوپیک در سالهای اخیر برای تهاجم کمتر و جلوگیری از جای زخم معرفی شدند. هردو روش به اندازه کافی در بهبود علایم تنگی کانال مچ دست و پیش آگهی بیماران با ضریب اطمینان بالای %٩٠، موثر هستند. فواید بالقوه تکنیک اندوسکوپیک شامل بهبود سریعتر،کاهش جای زخم و بازگشت سریعتر به کار می باشد اما این تکنیک قیمت بالاتری دارد
سخن پایانی
بعد از جراحی آتل موثر نیست. بعد از جراحی تونل کارپال، بی حرکتی مچ دست توصیه نمی گردد.حرکات فعال دست و مچ دست باید فورا پس از جراحی جهت جلوگیری از خشکی مفصل و اطمینان از لغزش و حرکت تاندون ها و عصب مدین در داخل تونل کارپ شروع شوند. حرکات غیرفعال مفصل (کشش با دست مقابل)باید حداقل ۴هفته بعد از جراحی جهت تحرک مفصل وتاندون های سفت شده ، شروع شوند. ورزشهای تقویتی باید ۴-۳ هفته بعد از ترمیم زخم و برطرف شدن التهاب شروع شود. به طور متوسط بعداز عمل، بیماران طی ٩روز قادر به رانندگی خواهند بود، طی ۱۰ روز به فعالیت های روزمره وطی ١٧ روز به سرکار خود بر می گردند.
