اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) که با نام بیماری لو گریگ یا بیماری نورون حرکتی نیز شناخته می شود،بیماریی است که سلول های عصبی را که حرکت ارادی ماهیچه ها را کنترل می کنند، از بین می برد. این سلول‌ها که «نرون‌های حرکتی» نامیده می‌شوند، از مغز از طریق ساقه مغز یا نخاع به ماهیچه‌هایی می‌روند که حرکت در بازوها، پاها، قفسه سینه، گلو و دهان را کنترل می‌کنند. در افراد مبتلا به ALS، این سلول ها از بین می روند و باعث از بین رفتن بافت های عضلانی می شوند. ALS بر عملکردهای حسی یا قوای ذهنی فرد تأثیر نمی گذارد. سایر نورون‌های غیرحرکتی، مانند نورون‌های حسی که اطلاعات را از اندام‌های حسی به مغز می‌آورند، سالم می‌مانند.
به طور کلی، ALS به یکی از دو روش طبقه بندی می شود: بیماری نورون حرکتی فوقانی بر اعصاب مغز تأثیر می گذارد، در حالی که بیماری نورون حرکتی تحتانی بر اعصابی که از نخاع یا ساقه مغز می آیند تأثیر می گذارد. در هر دو مورد، نورون های حرکتی آسیب دیده و در نهایت می میرند. ALS کشنده است. میانگین امید به زندگی پس از تشخیص دو تا پنج سال است، اما برخی از بیماران ممکن است سال ها یا حتی چند دهه زندگی کنند. (به عنوان مثال، فیزیکدان معروف استیون هاوکینگ، پس از تشخیص بیماری بیش از ۵۰ سال زندگی کرد.) هیچ درمانی شناخته شده برای متوقف کردن یا معکوس کردن ALS وجود ندارد.
هر فرد مبتلا به ALS به نسبت متفاوتی از نورون های حرکتی فوقانی و تحتانی را تجربه می کند که از دست می روند. این منجر به علائمی می شود که از فردی به فرد دیگر متفاوت است. این بیماری پیشرفت می کند و با گذشت زمان سلول های عصبی بیشتری را تحت تأثیر قرار می دهد. با تحلیل رفتن بافت‌های عضلانی، عضلات ضعیف‌تر شده و آتروفی (پژمرده شدن) می‌شوند و اندام‌های فرد ممکن است نازک‌تر به نظر برسند. با این حال، ماهیچه ها همچنین می توانند اسپاستیک شوند (حرکت غیر ارادی) و این ممکن است منجر به افزایش تون عضلانی در برخی از قسمت های بدن شود.
چه کسانی به ALS مبتلا می شوند؟
حدود ۶۰ درصد از افرادی که به ALS مبتلا هستند، مرد هستند و ۹۳ درصد از بیماران نیز زن هستند. بر اساس مطالعات جمعیت ، هر سال کمی بیش از ۵۶۰۰ نفر در دنیا به ALS مبتلا می شوند – تقریباً ۱۵ مورد جدید در روز.
اکثر افراد در سنین ۴۰ تا ۷۰ سالگی با میانگین سنی ۵۵ سال در زمان تشخیص به ALS مبتلا می شوند. با این حال، موارد نادری از این بیماری در افراد ۲۰ و ۳۰ ساله رخ می دهد. تقریباً ۵۰ درصد از افرادی که مبتلا به ALS تشخیص داده شده اند حداقل سه سال یا بیشتر پس از تشخیص زنده می مانند. حدود ۲۵٪ پنج سال یا بیشتر و تا ۱۰٪ بیش از ۱۰ سال زندگی می کنند.
چه چیزی باعث ALS می شود؟
اگرچه علت ALS به طور کامل شناخته نشده است، تحقیقات اخیر نشان می دهد که عوامل پیچیده متعددی در مرگ نورون های حرکتی نقش دارند. عوامل خطر خاص برای ALS به طور قطعی شناسایی نشده است، اما تحقیقات در حال انجام در حال بررسی نقش احتمالی ژنتیک و/یا عوامل محیطی است. تحقیقات منتشر شده در سال ۲۰۰۹ نشان می دهد که سیگار کشیدن ممکن است خطر ابتلا به ALS را در افراد افزایش دهد.
هر یک یا چند مورد از عوامل زیر ممکن است مسئول این بیماری باشد:
- متابولیسم گلوتامات معیوب
- آسیب رادیکال های آزاد
- اختلال عملکرد میتوکندری
- نقص ژن
- مرگ برنامه ریزی شده سلولی یا آپوپتوز
- نقص پروتئین اسکلت سلولی
- مکانیسم های خود ایمنی و التهابی
- انباشته شدن توده های پروتئینی (توده ها)
- عفونت های ویروسی
همچنین این احتمال وجود دارد که جهش های ژنی خاص و/یا وراثت بیماری و احتمال بروز آن را تغییر دهد.
بهترین متخصص طب فیزیکی وتوانبخشی
بیماری ALS چگونه تشخیص داده می شود؟
تشخیص ALS دشوار است زیرا هیچ آزمایش پزشکی واحدی برای آن وجود ندارد. همچنین، از آنجایی که بسیاری از بیماری‌های عصبی علائم مشابهی ایجاد می‌کنند، باید ابتدا از طریق معاینات بالینی و آزمایش‌های پزشکی این بیماری‌های دیگر را رد کرد. یک کار تشخیصی جامع شامل بیشتر، اگر نه همه، آزمایش‌ها و روش‌های زیر است:
- تست های الکترودیاگنوستیک، ارزیابی نواحی درگیر مانند ناحیه پیاز، (سر، گردن و مغز برای گفتار و بلع)، و همچنین ناحیه گردن رحم (بازوها، دیافراگم) ، ناحیه سینه (عضلات تنفسی) و ناحیه کمر (پاها)
- مطالعات خون و ادرار، از جمله الکتروفورز پروتئین سرم با وضوح بالا، سطوح هورمون تیروئید و پاراتیروئید و جمع‌آوری ادرار ۲۴ ساعته برای فلزات سنگین، به منظور رد هرگونه بیماری ایمونولوژیک یا التهابی.
- ضربه ستون فقرات
- اشعه ایکس و/یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
- سی تی اسکن ستون فقرات گردنی
- بیوپسی عضله و/یا عصب
- معاینه عصبی کامل
- پزشکان فردی مشخص می‌کنند که کدام یک از آزمایش‌های فوق را انجام دهند، معمولاً براساس معاینه فیزیکی و نتایج آزمایش‌های پزشکی قبلی که بیمار انجام داده است.
علائم و نشانه های ALS چیست؟
ALS یک بیماری عصبی است که منجر به مجموعه ای از علائم از جمله:
- ضعف عضلانی
- تحلیل رفتن عضلات
- اسپاسم عضلانی
- انقباض عضلانی
آیا درمانی برای بیماری ALS وجود دارد؟ ALS چگونه درمان می شود؟
در حال حاضر هیچ درمان یا درمانی شناخته شده ای وجود ندارد که پیشرفت ALS را متوقف یا معکوس کند. با این حال، نشان داده شده است که داروهای تایید شده توسط FDA، ریلوزول (با نام های تجاری Rilutek، Teglutik) و edaravone (Radicava) پیشرفت ALS را به طور متوسط کاهش می دهند. علاوه بر این، چندین آزمایش بالینی امیدوارکننده در سرتاسر جهان در حال انجام است که اطلاعات مهمی در مورد نحوه مبارزه با این بیماری به دست می‌دهد.
در حالی که جستجو برای درمان موثر ادامه دارد متخصص هایی در سراسر جهان به بیماران و خانواده‌هایشان کمک می‌کنند تا با چالش‌های متعدد زندگی با ALS سازگار شوند. این تیم های متخصص از دستگاه ها و روش های درمانی برای کمک به بیماران در مدیریت علائم ALS استفاده می کنند و به افراد مبتلا به این بیماری اجازه می دهند استقلال و کیفیت زندگی خود را حفظ کنند. این رویکرد چند رشته ای همچنین نشان داده است که بقای افراد مبتلا به ALS را طولانی تر می کند.
درمان ها و مداخلات ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- رژیم های ورزشی، فیزیوتراپی و کاردرمانی
- دستگاه ها و پشتیبانی برای کمک به راه رفتن
- بریس و آتل برای پاها و بازوها
- ویلچرهای سفارشی
- ارزیابی خانه برای سهولت در رفت و آمد در خانه
- دستگاه های فناورانه ای که به مردم کمک می کند تا ارتباط برقرار کنند
- پیشنهاداتی برای قورت دادن راحت تر غذاها و مایعات
- حمایت متخصص تغذیه
- لوله های تغذیه
- ضربان سازهای دیافراگم
- دستگاه هایی برای کمک به تنفس
درمان فیزیوتراپی برای بیماری ALS
اگرچه هیچ درمان شناخته شده ای برای ALS وجود ندارد، اما برخی از علائم ALS قابل درمان هستند و فیزیوتراپی بخشی جدایی ناپذیر در دوره مراقبت است. یک برنامه فیزیوتراپی که بر اساس نیازها، اهداف و مرحله بیماری فرد تنظیم می شود، می تواند به کیفیت زندگی افراد مبتلا به ALS کمک کند.
چگونه فیزیوتراپی علائم ALS را مدیریت می کند
با توجه به پیشرفت ضعف عضلانی در ALS، یک برنامه ورزشی که بر دامنه حرکتی مفاصل تمرکز دارد، کلیدی است. یک فیزیوتراپیست می تواند دامنه حرکتی مفاصل را ارزیابی کند و برنامه ای برای پیشگیری و مدیریت ایجاد انقباضات ارائه دهد و به طور بالقوه به کاهش درد کمک کند.
فیزیوتراپیست همچنین می تواند علت محدودیت مفصلی فرد را، چه به دلیل محدودیت طول عضلانی، کپسول مفصلی یا اسپاستیسیتی، تعیین کند. در پروپل فیزیوتراپی، ما طیف وسیعی از برنامه‌های تمرینی حرکتی را که توانایی کلی مشتری، موقعیت‌یابی و کمک‌های مراقب را در نظر می‌گیرد، تنظیم می‌کنیم.
برخی از فیزیوتراپیست های ما نیز از آب درمانی (آب درمانی) به عنوان وسیله ای برای کاهش درد و بهبود مشارکت مشتری در حرکات فعال با استفاده از اصول شناوری استفاده می کنند.
تمرینات استقامتی هوازی بخش مهمی در مدیریت علائم ALS است. این پتانسیل را دارد که شرایط را کاهش دهد و استقلال عملکردی، خواب، خلق و خو و کیفیت زندگی را بهبود بخشد . در ALS ورزش با شدت متوسط توصیه می شود. فیزیوتراپیست های ما ظرفیت هوازی و تمرین را با نظارت بر سطوح فعالیت، ضربان قلب و فشار خون ارزیابی و نظارت خواهند کرد.
فیزیوتراپی در درمان اختلالات عصبی
در درمان افراد مبتلا به ALS، مداخلات فیزیوتراپی می تواند تأثیر فوق العاده ای بر سطح عملکرد و عملکرد داشته باشد و به بهبود کیفیت زندگی کمک کند. در هر مرحله از بیماری، یک درمانگر باتجربه می‌تواند برنامه‌ای شخصی‌سازی کند که توانایی‌های فیزیکی را به حداکثر می‌رساند، و همچنین آموزش و/راهنمایی را برای مراقبین ارائه می‌کند.
برای اطلاعات بیشتر در مورد خدمات توانبخشی (آسیب های عصبی) فیزیوتراپی یا هر یک از درمان ها یا کلاس های ما، لطفا با ما تماس بگیرید.
